En 1965 a psicóloga Celeste McCollough descubriu que tras mirar prolongadamente liñas verticais sobre un fondo verde e liñas horizontais sobre un fondo vermello, un cadrado en branco e negro de liñas horizontais víase verdoso e un con liñas verticais, rosado.
Isto foi rapidamente engadido a unha lista de ilusións ópticas, porén o máis sorprendente é a duración do efecto. McCollough estimará a duración do efecto a uns poucos minutos, pero estudos posteriores revelaron que en realidade podía durar incluso ata tres meses! É dicir, o funcionamento do cerebro viuse alterado.
A día de hoxe aínda non está explicado ao 100%. A teoría orixinal, e actualmente máis aceptada, é que ocorre por unha adaptación de certas neuronas na parte baixa e monocular (esas neuronas controlan e pertencen a un só ollo) do córtex visual. "É a que máis sentido ten porque nos tapamos un ollo e inducímolo no outro, o efecto aparece e persiste únicamente no ollo inducido e non en ambos? explica o oftalmólogo Javier Gómez" iso parece implicar que o efecto prodúcese, neuroloxicamente, en células anteriores á parte superior do córtex onde aparecen as primeiras neuronas binoculares (as que afectan e encárganse de ambos ollos). Partes desas células tamén se encargan de corrixir de xeito natural as aberracións cromáticas que as "lentes" sofisticadas que son os ollos producen de xeito natural. O proceso podería estar relacionado posto que que devanditos patróns non están presentes na natureza, así que ante o estímulo adáptanse para intentar corrixilo".
Varios estudos apoian tamén esta última teoría.
Moitos anos despois ao descubrimento do efecto e da elaboración das teorías, descubriuse un efecto similar chamado o "efecto Anti-McCollough" e que basicamente produce outra alteración visual que se superpón encima da indución de McCollough orixinal e parece ?eliminala? aínda que en realidade segue mostrando os mesmos tons algo máis pálidos, dando a sensación de que desapareceu. Conséguese creando unha configuración similar de rejillas en paralelo nas cales unha é acromática (branco e negro) e outra nunha cor determinada (vermello, verde, azul... e negro)
Ao contrario do que ocorre co efecto orixinal este si afecta aos dous ollos (o cal ten lóxica á súa vez porque se producen en áreas superiores do córtex visual e polo tanto é capaz de "sobrescribir" o estímulo orixinal nas partes inferiores). Dito doutro xeito, non funciona como un antídoto no sentido estrito, senón que visualmente superponse ao outro cun efecto visual moito máis débil, tanto que parece que desapareceu.
Ningún comentario:
Publicar un comentario